دارچین

دارچین نوعی ادویه خوشبو است که در بعضی از غذاها می‌ریزند. از داروهای گیاهی خوشبو نیز محسوب می‌شود. درخت دارچین که بیشتر در هندوستان و چین می‌روید، جزو رده دولپه‌ای‌های جداگلبرگ می‌باشد و همیشه‌سبز است. بومی سریلانکا است و بهترین آن دارچین سیلانی است. گل‌های منظم و سفید مایل به زرد دارد، پوست آن را هم که قهوه‌ای‌رنگ است دارچین می‌گویند.[۱]

درختچه دارچین درختی است کوچک، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر که از تمام قسمت‌های آن بویی مطبوع استشمام می‌شود. گلهای این ادویه در فاصله ماه‌های بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می‌شود. برگ این درخت سبز سیر و دارای گلهایی به رنگ سفید است. دارچین بومی سری‌لانکا و جنوب هند است و پوست درختچه آن به عنوان ادویه بکار می‌رود. در قرون وسطی از دارچین برای درمان سرفه، ورم مفاصل و گلودرد استفاده می‌شد.[۲] تحقیقات جدید نیز بر خواص و فواید پزشکی دارچین تأکید دارند.[۲]

محتویات

۱ نامگذاری

۲ تاریخچه

۳ انواع

۴ کشت و برداشت

۵ ترکیب شیمیائی

۶ موارد مصرف

۷ میزان مصرف

۸ خواص داروئی

۹ جستارهای وابسته

۱۰ نگارخانه

۱۱ منابع

نامگذاری

در هند به نام «لالجین» و در اندونزی به نام چوب شیرین یا «کایو مانیس» نامیده می‌شود.[۳][۴] در بسیاری از زبان‌های اروپائی cinnamon را مشتق از کلمه لاتینی Cannella و مخفف آن Canna یا Cane بمعنی عصا می‌دانند. این کلمه از لغت یونانی kinnámōmon گرفته شده‌است.

منبع:.wikipedia.